Κύπρος του
πριν

Κύπρος - η δική μας Πατρίδα

Χρυσοπράσινο φύλλο

Γη της λεμονιάς, της ελιάς
Γη της αγκαλιάς, της χαράς
Γη του πεύκου, του κυπαρισσιού
Των παλικαριών και της αγάπης
Χρυσοπράσινο φύλλο
Ριγμένο στο πέλαγο

Γη του ξεραμένου λιβαδιού
Γη της πικραμένης Παναγιάς
Γη του λίβα, τ’ άδικου χαμού
Τ’ άγριου καιρού, των ηφαιστείων
Χρυσοπράσινο φύλλο
Ριγμένο στο πέλαγο

Γη των κοριτσιών που γελούν
Γη των αγοριών που μεθούν
Γη του μύρου, του χαιρετισμού
Κύπρος της αγάπης και του ονείρου
Χρυσοπράσινο φύλλο
Ριγμένο στο πέλαγο

Λεωνίδας Μαλένης

Η δική μου η πατρίδα ήταν ένα ΄΄Χρυσοπράσινο Φύλλο ριγμένο στο Πέλαγος΄΄ όπως λέει και ο ποιητής. Ένα κομμάτι ειρήνης και ομορφιάς, με ανθρώπους φιλήσυχους που εργάζονταν πλάϊ – πλάϊ αδελφωμένοι χωρίς να τους πειράζει που ο ένας πίστευε στο Χριστό και ο άλλος στον Αλλάχ. Δεν είχε καμιά σημασία. Όλοι πίστευαν στον ένα απόλυτο Θεό και τον δόξαζαν καθημερινά με τον αγώνα για το καθημερινό ψωμί και για το μέλλον των παιδιών τους.

Ζούσαν όμως μια ουτοπία, μη γνωρίζοντας πως υποχθόνιες δυνάμεις ετοίμαζαν γι΄αυτούς τον πόλεμο και τον οδυρμό σκορπώντας ανάμεσα τους την διχόνοια την δολερή.

Χρησιμοποιώντας την θρησκεία και τον εθνικισμό τους. Και ξαφνικά ο γείτονας και ο φίλος έγιναν εχθροί.

Ξαφνικά το χρυσοπράσινο φύλλο έγινε βορά συμφερόντων και έπαθλο στην σκακιέρα των δυνατών του κόσμου. Οι ποιητές χωρίστηκαν στα δυο μα ακόμα τραγουδούν τον πόνο τους νοσταλγώντας την παλιά τους χαρά που την μοίρασαν στα δυο τα ξένα συμφέροντα.

Ακόμα κλαίνε βουβά με τους στοίχους τους δίνοντας μας μια έστω αμυδρή ελπίδα ότι ίσως κάποτε να ξαναζήσουμε σε μια ενωμένη Κύπρο.

Αντρούλα Ν. Ηλία

Η δική μου η πατρίδα

Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν’ αγαπά
λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν’ αγαπά
έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά
έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά
Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο
η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο
ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν’ αγαπώ;
ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν’ αγαπώ;